Galiza non se vende... e o seu ouro?

Non hai rúa (céntrica ou non) que se salve... hainos mesmo grapados nas árbores dos recantos máis remotos. Mércase ouro.
E o que non se dea mercado, pénsano extraer a ceo aberto, poluindo con mercurio e cianuro bisbarras enteiras. En Extremadura, Salave (Asturies) ou Corcoesto (Bergantiños). As multinacionais non paran de procurar o máximo rédito a toda costa.
En Portugal as minas auríferas seguen a dar beneficio, pero como recurso turístico.

Partenia

Esta lectura filosófica de hoxe tróuxome saudades das discusións teolóxicas co meu pai. Nunha delas participara un tipo excepcional que xantaba aquel día na casa, e dei en procuralo pola rede.

Crucificado polo Vaticano, defende os dereitos dos homosexuais, o matrimonio dos curas... para librarse del fixérono bispo dunha diócese sen parroquianos, dunha sé que non existe dende hai 1500 anos... non contaban coas posibilidades que dá a tecnoloxía para difundir as súas mensaxes. Chámano o "bispo roxo".

Non ás fumigacións

Substitúo a miña presenza física pola miña adhesión electrónica:

O fidalgo

Apeteceunos ir ao teatro: descubrín un espazo novo, pequeniño pero moi convenientemenente próximo, a sala Gurugú. Onte concluían as actividades do ano cunha montaxe de Casa Hamlet chamada O Fidalgo. Foi un soberbio exercicio de comunicación, combinando impecablemente a expresión corporal coa verbal (baseada en textos de Otero Pedrayo). Este autor non é doado de ler pero as súas palabras cobraban vida no corpo de Manuel Lourenzo e os seus compañeiros (Brandán Lourenzo e Rubén Espejo).