Sigo guerrilleira

Será cousa da primavera, que me altera...

Un poeta namorou, e para outro
cortou a branca rosa que el amaba.

Puidolle dar raíces para ela
medrar esplendorosa na súa casa.
Puido darlle unhas ás para que voase
lonxe de quen a libertara.


Deixou que a pobre rosa esmorecese
na pútrida auga presa nunha xarra.


Gloria ao xenio do poeta!