Por moito que me spameen "amigos", resístome a ter un perfil en Facebook. Unha escravitude social máis: saír certos días, a certos locais, cun estilo de música determinado e consumicións recoñecidas. Non me gusta trasnoitar, as conversas afogadas en whisky de garrafón contra chunga-chunga a 100 decibelios son tempo perdido. Relacionarse, si: pero eu decido como, cando e con quen.
A rivalidade polo máximo número de amigos declarados en Facebook lémbrame a ansiedade dos meus veciños do rural por ter un enterro multitudinario, como indicador do prestixio persoal acadado. Hai certa perversión en procurar xente do pasado da que se perdeu o contacto: na vida, como na memoria, temos que filtrar e facer limpeza.
Algún día hei desenvolver este tema algo máis. Polo de hoxe, vai como vai. Partiu!
