Soliloquio dunha xacia

Ouh, río, lámbeme a pel, bícame a alma.
Dame as caricias do que se foi polo camiño sen retorno. Perfúmate de xarxa e tomentelo e alenta sobre min. E, se non me podes amar, agranda o peito, ven en enchente e berra. Berra e borra o meu pozo e a memoria de min, porque só o esquecemento é o perdón.

Marica Campo