Demolicións

Dende que o Homo chegou a sapiens -e mesmo para que ese mesmo proceso puidese ter lugar- a supervivencia dos individuos e da especie baseouse na construción. Na creación e desenvolvemento de estratexias para satisfacer necesidades: alimentación, abrigo, reprodución. A socialización foi unha práctica ferramenta, porque permite sumar experiencias. A sabeduría acumulada de milleiros de anos.

Unha vez garantido o noso dominio do planeta e xa que logo, do universo, podémonos permitir cruzar os cabos e queimar as naves. Nace o culto do malditismo, refuxio dos únicos e especiais, contra o aburguesamento que é un acomodo degradante. Pasar un serán de fin de semana lendo na casa é burgués, etilizarse nun tugurio onde o volume sonoro impide non só a comunicación senón o propio pensamento, é o que singulariza a un!

A volta de porca máis patolóxica está a ansiedade de demolición. A autodestrución non é suficiente: eu chámolle complexo de Medea á afición por destruír o que non poidamos aprehender. O bombardeo de despropósitos que algúns postean en internet non ten límite.

Plus on est fous...

As labores xa non son "do fogar". Acadan dimensións reivindicativas nunca vistas.
Visto en disquecool, vía praza.