Despregamos o mapa turístico para deseñar o itinerario de mañá. Un debuxiño atrae a mirada de N. "A catedral de Luçon é gótica?" As súas veas de canteiro latexan aceleradamente. A anfitrioa fica pampa, sen saber responder. "Averiguarémolo."
A primeira hora (máis ben a segunda, porque P. tivo que volver á casa polo abrigo que deixara pendurado na súa funda) saímos pola costa na procura da miña teima, os pantaláns de pesca que lembraba da miña infancia. Non demos con eles senón cos produtores de ostra traballando a tope para encher as últimas bourriches con destino ás enchentes de Noiteboa. A paisaxe atlántica francesa é chá, chá, como só o poden ser os territorios submerxidos moitos milenios. As aldeas distínguense a kilómetros polas frechas dos seus campanarios. O da catedral de Luçon é especialmente alto.
"Parece gótico" afirma N. Concordo con reservas. O lateral da igrexa é románico, a fachada barroca. O campanario, decididamente, ten que ser posterior. "Neogótico!" A N. tanto lle ten. Xa está a fotografar como un xaponés ansioso todos os detalles, mentres os demais entramos. Vidreiras de todas as épocas nas ventás góticas orixinais, altar barroco como o púlpito desprazado onde predicou Richelieu, daquela apenas bispo. "Tamén hai claustro!" Creo que foi A. a primeira en ir cara alí. Ao chegarmos canda ela ficamos estarrecidos. As devotas armaron un belén a tamaño natural: baixo as oxivas, vestidos de cores rechamantes están a nos sorrir un grupo de manequíns oitenteiros.
Sem comentários:
Enviar um comentário