Sementeira

Cadeliña ten seis anos e segue a ser Cadeliña, cariñosa e maternal con todos agás cos gatos aos que lles ten pánico. Todas as roldadas de cans e nenos da familia pasaron polos seus amantes coidados.
O que a ten alterada nas últimas semanas é o bruar dunhas máquinas roendo no monte de Ramil onde habitualmente lle foxen os corzos na fraga impenetrábel. Se acodise as reunións parroquiais sabería que están a abrir as pistas da concentración.
Finalmente púidolle a curiosidade e decidiu sair explorar. O que non tiña previsto foi que a acompañasen os filliños da Maia, catro cadeliños de apenas un mes con grande afecto e dependencia da súa nanny canina.
Descubrín a grande evasión pasadas un par de horas. Chovera a reo nos días anteriores e as novas pistas estaban enlamadas. Desde o cuarto onde estaba a ler chegábame o eco de laios animais. Calcei as catiuscas, crucei o pasteiro e o rego e cheguei á orixe dos saloucos: dous cadeliños entrampados nunha poza. Collinos nos brazos para lles dar calor contra o meu corpo e voltei a todo correr cara a casa para lles dar un baño quente, preocupada pola sorte do resto da tropa. Alimentados e secos, deixei os resgatados na casa e saín á procura dos outros. Chamando por eles cheguei á Granda. Fidel, á porta da corte, chamou por min:
"Xa sei por qué vés, pero non están aquí. Avisou Teixoeiras que lle apareceran na casa unha cadela e un cadeliño." As Teixoeiras son case a última casa da parroquia, está a uns 2 km. Saín fungando polo coche, a fume de carozo polas pistas, até a granxa onde Cadeliña paseaba como se fose da casa, co canciño enchoupado e acubillado contra a porta da cociña onde non lle deixaran entrar. Chimparon de ledicia ao me ver e escoitar. Cadeliña foi para o maleteiro e o pequecho, envolveito nunha toalla, entre os meus pés. Con todo, a miña preocupación ía en aumento porque seguía a faltar un dos cans, precisamente o máis guapiño que me habían vir buscar ao día seguinte.
A sorte foi que decidín volver pola estrada de Val de Calvos. Ao pé das casas xuntárase un corro de xente. Parei o coche para preguntar polo cadelo e alí estaba o coitado, no medio dos curiosos que se preguntaban quen tería as entrañas tan podres como para abandonar unha criaturiña tan xeitosa. Ao me recoñecer brincou de ledicia e adornoume o pantalón cunhas fermosas pegadas das súas poutas lamacentas. Fixen del outro fardelo nunha toalla seca e por fin voltei a casa xuntar toda a familia que a Cadeliña sementara.

post-post

Non lembraba o noxo que dá Compostela nas mañás de festa, con ouriños e potas polos recantos. Teño por unha vez un par de horas de lecer para observar a grande cantidade de negocios que fecharon no último ano. Chego tarde a Couceiro para mercar A Perspectiva desde a Porta, que non atopei na Feira do Libro de Lugo.

Campaña picheleira

Serei unha repunante, pero tería preferido que no canto de apelar a amolar a Conde Roa, os autores da campaña procurasen concienciar (-se e -nos) das dificuldades que as persoas con mobilidade reducida teñen para levar unha vida normal e autónoma, que inclúe a socialización alén da rede. Pode que o efecto publicitario fose inferior e a recadación menos espectacular, pero sería máis coherente cos fins que debe ter un Centro Social: a constitución dunha comunidade plural e solidaria.

Quen vocea por nós?

Indo no coche facer o meu contributo escoitei na radio galega os comentarios da audiencia a propósito do debate sobre o "Estado da Nación". Unha das intervintes reprochaba a Jorquera a súa morna participación, reclamando que el é a voz que representa Galicia nas Cortes estatais. Que eu saiba hai na Cámara oficialmente 23 deputados que prometeron na campaña defender os intereses dos galegos, é curioso que só se lle esixa ese cumprimento a un ou dous deles. Probablemente estamos ante máis un caso de cidadá que vota nun partido de rango estatal con campaña presidencialista pero confía en que sexan os nacionalistas quen acheguen as demandas reais do país.

Recordatorio dos nosos teóricos representantes no Congreso:

• por Coruña
• por Lugo
• por Ourense
• por Pontevedra

Posts atrasados

Débolle a este blog unha morea de comentarios, que quedaron entre a neurona e os dedos, nalgunha parte apalancados.
Xurdiron e morreron nos centos de horas que pasei conducindo, país-nación-Galiza arriba e abaixo.
Exemplos abortados:
Cal é o vencello entre a brétema e a poesía? Por que as concentracións de poetas da Costa da Morte e da Chaira?
Cando desaprendemos o valor do esforzo e do traballo colectivo?
Por que non dou baixado o OpenOffice?

E mentres, Mario presenta o libro de Pati, Marcos gaña dous premios nunha noite, e A. case fica no paro.